2022

Novavita naar het Dolhuys

Op vrijdag 29 april hebben vijftien Novavitalisten een uiterst boeiend bezoek gebracht aan het welbekende Dolhuys in Haarlem, tegenwoordig opererend onder de naam Museum van de Geest.

Deze nieuwe  naam doet het onlangs ingrijpend gerenoveerde museum alle eer aan. Onder de bezielende begeleiding van gids René van de Sande, ooit werkzaam als creatief begeleider in Psychiatrisch Centrum Duin en Bos in Castricum*, verkenden wij de verschillende, soms heel verrassende ruimten van het eeuwenoude gebouw. Ooit buiten de stadpoorten gelegen bood dit Dolhuys, voor die tijd, een veilige opvang voor de mensen die buiten de normale maatschappij leefden. Dat tegen betaling van een centje de “brave” burgers hen vervolgens mochten aangapen en zo een vermakelijk uurtje beleefden, was een bijkomstigheidje…  Uitgebreid vertelde René de geschiedenis van de opvang; de verschillende methoden die toegepast werden ter bevordering van (mogelijk?) herstel konden wij, met de kennis van nu,  met de nodige reserve  bekijken. Schedelmeting en  gloeiend-heetwaterbaden waren slechts kleine terzijdes in de soms wel heel drastische aanpak. Na een uitstekende koffie-met-punt genoten te hebben in de zonnige serre, konden wij met de  audio-toer op ons gemak de zalen nogmaals doordwalen. Een héél geslaagde ochtend, kortom, die zeer zeker uitnodigde voor een verdiepend vervolg.

@H

Tiffany Workshop

Na wat gedoe, zieke deelnemer, verwarring over betalingen, zorgen voor invallers, is het toch gelukt om voor de workshop van vandaag 7 deelnemers bij elkaar te krijgen. Zij komen vanochtend samen in het clubgebouw “Handen Ineen” in Heemskerk, Onze Novavita lid Wout de Reus is lid van deze hobbyclub en samen met de voorzitter begeleidt hij de deelnemers aan de workshop.

Zelf heb ik me niet opgegeven voor deze activiteit, maar omdat hij vlak bij mij in de buurt wordt gehouden, ben ik op de fiets gesprongen om even polshoogte te nemen. Dan kan ik ook mooi wat foto’s nemen om ook deze activiteit op onze website vast te leggen.

Ik tref in de werkruimte een bedrijvigheid van jewelste aan. Eigenlijk heeft niemand tijd om mij te woord te staan. Want de werkstukken vragen alle aandacht, van zowel de cursisten als de begeleiders. De meesten zijn in de laatste cruciale fase van het proces: het aan elkaar solderen van de verschillende onderdelen van het werkstuk. Enkelen zijn al klaar en ik zie zeer geslaagde zeilbootjes en kippen.

Ik neem wat foto’s en spoedt me weer huiswaarts. Zover ik het tijdens mijn korte bezoek heb ervaren, zijn de deelnemers enthousiast en genieten ze van deze leuke hobby: tiffany glas maken.

Huub Oostendorp

P.S. Ik kreeg van de organisator Wout de Reus nog een mailtje dat het een leuke dag is geweest met leergierige cursisten.  Hij stuurde ook nog een foto van het eindresultaat van de deelnemers en zeg nu zelf: dat ziet er toch prima uit!

We vonden het toch wel een eer dat we als oud-werknemers uitgenodigd werden voor het feest van 25 jaar Nova. Natuurlijk hebben we met het argument: we hebben meegeholpen het Nova College op te bouwen, zelf om deelname aan het feest gevraagd. Maar dat ons verzoek gehonoreerd werd, doet ons goed.

Hoewel wij vanaf 17.00 uur welkom waren, werd de middag ervoor voor het huidige personeel al gevuld met speeches, gesprekken en workshops. Binnen de enorme glazen hal op het voormalige Floriade terrein in Vijfhuizen, waren verschillerende compartimenten gecreëerd. Een plenaire zaal, verschillende ruimtes voor de workshops, een feest- en eetzaal en een zogenaamd nostalgisch café, waar wij de oudgedienden konden ontvangen.

Zo’n 80 leden van Novavita hadden te kennen gegeven te komen en ze werden verwelkomd door Hans Snijders, Ed van den Berg en onze voorzitter Ton Beemster. Zoals gebruikelijk op dit soort bijeenkomsten waren er ook een paar korte speeches. Huub Oostendorp, de vertrekkende voorzitter, schetste de ontstaansgeschiedenis van Novavita en Ton Beemster ging op de nabije toekomst van onze vereniging.

Het is altijd weer een feest om elkaar terug te zien en de stemming zat er direct goed in. Rond 17.30 kwam er een einde aan de bijeenkomsten van het personeel en mengden wij ons met hen. Zo kwamen we weer veel oude bekenden tegen. Reuze gezellig allemaal. We begaven ons met z’n allen vervolgens naar de eet- en feestzaal. Daar stonden aan de zijkanten verschillende foodtrucks en drinktentjes opgesteld, waar een ieder naar eigen voorkeur zich kon laven. Zo’n duizend feestgangers maakten daar druk gebruik van.

Rond 19.30 uur begon het feest. Een band met frontman Charly Luske had weinig moeite om de beentjes van de vloer te krijgen. Voor veel oudgedienden, die kwamen om gezellig bij te kletsen, was het geluidsvolume veel te hoog en ze zochten een rustig plekje om verder te praten. Tegen 22.00 kwam het feest ten einde, maar veel oud-collega’s waren toen al naar huis. Voldaan, want het is goed contact te houden met je collega’s. Het was een prima feest.

Huub Oostendorp

Monnikenpad

Een wandeling in groepsverband: wie had ooit gedacht dat ik daar nog eens aan zou beginnen. Want ik heb hier een flink jeugdtrauma aan overgehouden. Nu wil je natuurlijk weten, waarom? Welnu, in mijn late tienerjaren ben ik door mijn ouders om disciplinaire redenen naar kostschool gestuurd: naar het Canisius College in Nijmegen, dat onder bewind van paters Jezuïeten stond. Vooral in mijn eerste jaar, 1965, gold daar nog een streng regiem. Zelfs lijfstraffen hanteerden de geestelijken om de orde te handhaven Maar laat ik bij de les blijven, we hadden het over wandelen. Op “vrije” middagen (dat waren middagen dat er geen les was, maar geen middagen dat je vrij was) stond er voor mijn groep regelmatig een wandeling op het programma. We togen dan met een groep van zo’n 40 jongens onder leiding van twee paters op pad in Nijmegen en omgeving. Een zwartrok voorop, dan de jongens netjes twee aan twee in een rij en vervolgens weer een zwartrok achterop, zo trok een stoet door de straten van de Waalstad. Je begrijpt dat zo’n optocht altijd veel bekijks trok. Talloze opmerkingen werden ons naar het hoofd geslingerd, waarvan er eentje “daar gaan de paters met hun speelgoed” profetische waarde bleek te hebben. Ik schaamde me altijd kapot. Vooral als er meisjes stonden te kijken, liep ik met een rood hoofd gebukt verscholen in de groep. Een jeugdtrauma geboren.

En dan wandelen met 18 leden en een hond van Novavita. En weer éen voorop en één achterop: nu met gele hesjes. We vonden het beter de groep op de openbare weg  op deze manier te begeleiden. Maar dit keer gelukkig op vrijwillige basis. Op een ideale wandeldag in de lente liepen we deze cultuur-historische wandeling rond de abdij van Egmond.  De monniken hebben in de loop der eeuwen in hun strijd tegen het water hun sporen in het landschap nagelaten en daar is tot op heden veel van terug te vinden. In het begin van de wandelingen doen we de Adelbertusakker aan. Hier is rond 740 de monnik Adelbertus, een monnik uit de groep van Willibrordus, begraven. Nadat graaf Dirk I zijn gebeente rond 900 naar een klooster liet brengen, is op het oorspronkelijke graf een bron ontstaan. Aan het water dat hier uit ontspringt, kennen de gelovigen tot op de dag van vandaag een heilzame werking toe.

We bezoeken vervolgens de abdij. Een kleine tentoonstelling vertelt over de geschiedenis van deze roemruchte abdij met zijn grote verzameling handschriften. Rond 1100 bereikte de abdij haar hoogste bloei, toen honderden studenten uit West Europa hier kwamen studeren. Helaas is de oude abdij rond de slag om Alkmaar in 1673 door de Geuzen vernietigd. Midden vorige eeuw is de nieuwe herbouwd. Ook de kerk, met het nieuwe grafmonument voor graaf Floris I, hebben we bezichtigd.

Vervolgens zijn we het land in gestoken; over oude dijkjes en wallen, klauterend over hekken en hoge bruggen, tussen de grutto’s en kieviten, vergezeld door schapen met hun lammeren en genietend van de mooiste kleuren op de bollenvelden.

En wat is wandelen dan plezierig; je raakt aan de praat met de leukste mensen. Wat te denken van die mevrouw die alles van slakken weet. Die steeds achterop raakt omdat ze op zoek is naar lege slakkenhuisjes en die vervolgens in een blikje mee naar huis neemt. Hartstikke leuk, ik heb er weer wat van geleerd.

We zagen ook een robotachtig wagentje stapvoets over een akker met tulpenplanten rijden. Geen van ons had een idee wat dat karretje aan het doen was. Bleken er toch twee mensen in te zitten, die de hele dag (over deze akker deden ze 4 dagen) plant na plant controleerden, opdat er met de oogst niet één zieke bol tussen zou zitten.

Na de gras- en bollenvelden zijn we via de duinrand teruggelopen naar het beginpunt. Niemand van de groep kocht het noodzakelijke duinkaartje. Het blijven allemaal zuinige Hollanders. Er was er zelfs eentje die achteraf triomfantelijk uitriep: zo, mooi weer een Euro bespaard!

Voordat de groep uiteen gaat, deels huiswaarts, deels lunchen in het aanpalende restaurant, legt Ton Beemster de bedoeling van de wandelclub van Novavita nog eens uit. Ik weet zeker dat de club een succes gaat worden. De start was in ieder geval fantastisch.

Huub Oostendorp